ستاد بازی با سرنوشت ورودی‌ها

به قلم: حسن سندانی

پرونده «یک سالی که بر ما گذشت»، قسمت «سبو، انجمن علمی»

 

توی فرهنگ فارسی معین برای واژه‌ٔ سبو دوتا معنی نوشته شده: «کوزه‌ٔ سفالی/ ظرف شراب». صرفاً اطلاعات عمومی بود البته، هیچ ربطی به موضوع متن نداره.

بیاید معادله رو پیچیده نکنیم. هر سال یه تعداد خوبی عضو جدید به دانشکده اضافه می‌شن، کلی سوال دارن، نمی‌دونن چه جوری جواب سوالاشونو پیدا کنن، بستر مناسبی هم واسه رفع موارد قبلی نیست و هرکاری می‌شه (به صورت پیش‌فرض) پراکنده‌ست. پس یه عده از سال‌بالایی‌های دغدغه‌مند، از طریق یکی از بسترهای SSC، به نامِ «سبو»، به بچه‌ها کمک می‌کنن که مشکلات و سوال‌های اولیه‌شون برطرف بشه.

خداحافظ ورودی

به قلم: حسین مقدس

پرونده «یک سالی که بر ما گذشت»، قسمت «خداحافظ ورودی»

 

حرف حسابت چیست؟ طوری حرف می‌زنی که انگار قرار است آدم‌ها با هم فرق کنند! این هم از اداهای روشنفکری است. بنده از همین‌جا اعلام می‌کنم که هر احد الناسی که به این دانشکده پا گذاشت، باید برود و از روی دستِ دوستانِ شاخ و خفنش نگاه کند و هر کاری که آن‌ها کرده‌اند، همان‌ها را تکرار کند. والسلام.

 

از دانشجوهای مختلف دعوت کردیم. آدم‌هایی که مسیرهای مختلف رفته بودند و شاید بعضی از آن‌ها با چشمان نابینای ما «شاخ و خفن» دیده نشوند. از آن‌ها خواستیم تا بیایند و داستانِ «زندگی»شان را بازگو کنند.

ضربه‌گیری

به قلم: سینا ریسمانچیان

پرونده «یک سالی که بر ما گذشت»، قسمت «اردو ورودی»

 

یکی از گروه‌هایی که در کنار ارکان دانشکده، به فعالیت و برنامه‌ریزی حول ورودی‌ها می‌پردازد، سرگروه‌های اردو ورودی دانشکده هستند؛ تیمی که هر سال با حواشی کم و زیاد، و دعواهای فرادانشکده‌ای و در سطح دانشگاه، تشکیل می‌شود.

نقش سرگروه‌ها، تا حد زیادی ضربه‌گیری است!

پس از پایان دوران متوسطه و ورود به دانشگاه، فضای زندگی یک ورودی دستخوش تغییرات زیادی می‌شود؛ از تغییر در سبک دروس و نوع مطالعه گرفته تا مواجهه با مسائلی مانند سیگار، ریاضی ۱، خوابگاه و ...!

بی‌زاویه

به قلم: مهدی عرفانیان

پرونده «یک سالی که بر ما گذشت»، قسمت «حلقه راه مهندسی»

 

بسمه

حلقهٔ راه، نام مجموعه جلساتی در دانشکده با محوریت تفکر و بررسی مسیر آیندهٔ زندگی و دغدغه‌های فکری دانشجویان با تمرکز بر مخاطب قرار دادن ورودی‌هاست. هستهٔ حلقهٔ‌ راه کامپیوتر نود و هفت در تابستان سال گذشته جوانه زد، در ابتدا اعضای تیم فعالیت خود را بر بررسی فعالیت حلقه‌ٔ پیشین متمرکز کردند و پس از بحث و بررسی کافی تصمیم گرفتند که بر خلاف ادوار گذشته، حلقهٔ راه نود و هفت به صورت مختلط برگزار شود. محرک اصلی رسیدن به این تصمیم بی‌میلی به محروم کردن قسمتی از جامعهٔ دانشکده از حضور در حلقه‌های راه به علت تفاوت در جنسیت بود. تیم حلقه با علم با چالش‌های پیش‌ روی برگزاری مختلط جلسات، تفاوت‌های فکری ناشی از اختلاف در جنسیت و هنجارها و تابوهای حول اختلاط قدم در این راه گذاشت. خوشبختانه می‌توان نوشت که پس از گذشت یک‌ سال، تیم حلقه از نتیجهٔ این تصمیم راضی و خشنود است.

پس از تکمیل تیم اصلی در اوایل مهر، حلقهٔ راه کامپیوتر فعالیت خود را به صورت رسمی آغاز کرد.

سخنی با دانشجویان

به قلم: دکتر امیرحسین جهانگیر

 

                به نام خدا

1- چرا رشته کامپیوتر؟

تحولات چند دهه اخیر جهان به وضوح نشان می‌دهد که به‌کارگیری انواع رایانه‌ها و گوشی‌های تلفن همراه در پردازش، ذخیره، بازیابی و انتقال اطلاعات در شبکه‌های ارتباطی و اینترنت و استفاده از انواع و اقسام برنامه‌های کاربردی روی آن­ها در همۀ عرصه‌های اقتصادی، اجتماعی و صنعتی گسترش چشمگیری داشته است و بر همۀ رشته‌ها و تخصص‌های دیگر نیز تاثیر گذاشته است. نقش بی‌بدیل فناوری اطلاعات و ارتباطات در توسعه علمی، اقتصادی و فرهنگی جوامع بر کسی پوشیده نیست و در نتیجه متخصصان این حوزه می‌توانند نه تنها امید بالایی به ادامه تحصیل تا بالاترین مقاطع را داشته باشند بلکه درآمد نسبتاً بالا و انجام فعالیت در لبه‌های تکنولوژی را چشم‌انداز خود در نظر بگیرند.

مبانی مبانی

به قلم: دکتر امید غیبی

 

سلام دوستان

تبریک می‌گم خدمتتون بابت فرصتی که براتون حاصل شده و امیدوارم که در انتهای دوره‌ای از عمرتون که در این دانشگاه و دانشکده سر می‌کنید، احساس کنید که به طریقهٔ درستی از این فرصت به‌دست‌آمده برای ادامهٔ زندگی‌تون استفاده کرده‌اید.

دوستان سال‌بالایی شما از من خواستن که اگر پند و نکته‌ای در باب درس مبانی برنامه‌سازی و ترم‌های اول دارم برای شما بنویسم؛ و خب شاید این درخواست از این باب بود که من هم مثل شما چند صباحی رو در این دانشگاه و دانشکده درس خوندم و درس دادم.

مدرسه و امنیت منتقد بودن، دو داستان نسبتا بی‌ربط

به قلم: سینا ریسمانچیان

مدرسه تابستانه علوم کامپیوتر ۹۸، با همکاری جمع علمی-ترویجی رستا و انجمن علمی دانشکده (SSC) برگزار شد. گزارش برگزاری رویداد را می‌توانید از کانال Cafe SSC بخوانید.
آنچه که می‌خواهم به آن بپردازم، نه گزارشی از رویداد، که بررسی عمیق‌تر انگیزهٔ برگزاری چنین رویدادهایی است.

دریچه‌ای به آشنایی

به قلم: مطهره سهرابی

 

 در دو سال گذشته یکی از سرگروه‌های ورودی های ۹۶ و ۹۷ دانشکده بودم و امسال که از بیرون بار دیگر به مسئله نگاه کردم و نظرات مختلف را شنیدم، تصمیم گرفتم اندکی در این باره بنویسم.

 

 به نظرم مغزِ چالش‌هایی که دانشگاه باید برای ورودی‌های جدید، به عنوان کسانی که به محیط جدیدی وارد شده‌اند، حل کند؛ در جنجال‌های اردو گم می‌شود و در نهایت بعد از تمام شدن سه روز اردو، دانشگاه از زیر بار حل این چالش‌ها شانه خالی می‌کند و سرگروه، تنها بازمانده راه‌ حل‌ها برای این مسئله است.

فرصت اوج گرفتن

به قلم: دکتر علی شریفی زارچی

 

به نام زیبا‌ترین

در نخستین ماه‌های پس از ورود به دانشگاه، مدیرعامل یزدی یکی از شرکت‌های تازه‌تاسیس آن زمان، که بعدها به یکی از بزرگ‌ترین مجموعه‌های بانک‌داری الکترونیک کشور تبدیل شد، دو دانشجو را به دفترش دعوت کرد.

آن دو دانشجو شباهت‌هایی داشتند که الگوریتم انتخاب آن‌ها را برملا می‌کرد: هر دو یزدی، دانشجوی دانشکدهٔ مهندسی کامپیوتر شریف و دارندهٔ مدال IOI بودند. اما یک تفاوت بزرگ داشتند: یکی ورودی ۷۶ و دیگری -که تصادفا من بودم- ورودی ۷۹ بود.

نامه‌ای به ورودی، از طرف یک خروجی

به قلم: کیانوش عباسی

 

اردوی ورودی که بودیم، یکی از سال‌بالایی‌هامون که سه سال از ما بزرگتر بود، حرف جالبی زد که از همون موقع در ذهن من حک شد و البته، احتمالاً خودش هم فکر نمی‌کرد این حرفش در ذهن‌ها حک شه! گفت: «من الان که بهش فکر می‌کنم، ‌می‌بینم اگه به خودِ سه سال پیشم می‌گفتن قراره بعد از سه سال چنین چیزی بشی، حالم ازش به هم می‌خورد! و الان هم حالم از خودِ سه سال پیشم به هم می‌خوره!» خب این حرف، حرف عجیبیه و من لزوماً تاییدش نمی‌کنم، بلکه صرفاً نقل کردم؛ لیکن خودِ سه سال پیش، من هم وقتی در تاریخ ۲۱ شهریور ۹۴ آماده می‌شدم که فرداش برم دانشگاه و ثبت نام کنم، عمراً حدسم نمی‌زدم که دقیقاً چهار سال بعد، ساعت ۱ نصفه شب، از خوابگاه دانشگاه سلطنتی لندن، در حال نوشتن این متن خطاب به ورودی‌های جدید باشم! اون موقع اصلاً نمی‌دونستم ترم ۹ چیه. زندگی عجیبه واقعاً!

 

تابستون بعد از ترم چهار، یه روز سوارِ ماشین، داشتم از اتوبان بابایی رد می‌شدم که یه هو یه دونه از این بنرهای بزرگ جملات امام به چشمم خورد؛ نوشته بود «دانشگاه مبدأ همۀ تحولات است». دیدم که برگ‌هام! چقدر حرف درستیه! اون موقع تازه ۴ ترم رو گذرونده بودم و بخش بزرگی از این تغییرات هنوز منتظر من بود. اما چرا تغییر این قدر مطرحه؟ این دورۀ چهارساله از زندگیتون دوره‌ایه که قطعاً بیشتر از همه دوره‌های چهارسالۀ قبلی زندگیتون توش تغییر می‎کنید؛ حتی احتمالاً بیشتر از دوره‌های بعدی. البته آینده رو که ندیدیم. پس بهتره الکی پیشگویی نکنم!