به قلم: کوثر نجفی اقدم
اواسط تعطیلات تابستانی بود که خبر رسید جلسه‌ای پیرامون راه‌اندازی دوباره‌ی «رایانش» تشکیل می‌شود. عده‌ای از دانشجویان گرد هم آمدند تا به راه حلی برای دغدغه‌ی مشترکشان بیندیشند. آن‌ها همگی جای خالی «چیزی» را که ارتباط و هم‌فکری افراد در دانشکده را با هم فراهم کند احساس کرده‌بودند و در این جلسه جرقه‌ی احیای رایانش زده‌شد. نتیجه‌ی تلاش و پیگیری این افراد شد نشریه‌ای که در دست دارید. (البته اینجا باید بگیم در نمایشگر دارید!)
شاید بپرسید نشریه که چه؟ مگر نشریه چه دردی را دوا خواهد کرد که در این دو سال دوا نمی‌شد؟
در پاسخ باید گفت دانشکده‌ی مهندسی کامپیوتر دانشگاه شریف جای جالبی‌است با آدم‌های جالب‌تر. آدم‌هایی که درس می‌خوانند، کار می‌کنند، تحقیق می‌کنند، کار فوق‌برنامه انجام می‌دهند، در کانون‌های مختلف فعالیت می‌کنند، کد می‌زنند، کپ می‌زنند، لابی‌نشینی می‌کنند و… و حرف‌های زیادی برای گفتن دارند. چه آن‌هایی که در مرحله‌ای از این مسابقه موفقیتی کسب کرده‌اند، چه آن‌هایی که از غول شکست زخم برداشته‌اند، آن‌هایی که هنوز درجا می‌زنند و حتی آن‌هایی که تازه اول راه هستند. کسانی هم که به دنبال انتخاب مسیر آینده‌ی خود هستند، تجربیات ارزشمندی در این زمینه برای بیان دارند. اما شاید راه مناسبی برای به اشتراک گذاشتن آن‌ها پیدا نکرده‌اند. یا شاید نمی‌دانند که افرادی مشتاق شنیدن حرف‌هایشان هستند.
عده‌ای هم در دانشکده می‌خواهند حرف‌های این افراد را بشنوند و از تجربه‌هایشان استفاده کنند. البته دغدغه‌های «کامپیوتری‌ها» همگی از نوع درس و کار نیست. شاید دغدغه‌های از جنس دیگر افراد اتفاقا نیاز بیشتری به رایانش- خواه نشریه‌ی رایانش، خواه حساب و کتاب- داشته‌باشد. دغدغه‌هایی که تصور می‌کنیم فقط خودمان در بندشان گرفتاریم. بیان کردن این مشکلات و خواندن تجربیات اطرافیان در موردشان ممکن است در برطرف کردنشان به ما کمک کند. یا حداقل باعث شود آن‌ها را به چشم مشکلات غریب و لاینحل نبینیم.
شاید شما نیز مواردی از این قبیل در ذهن دارید که مطرح شدنشان در نشریه، می‌تواند باعث بهبود دانشکده و رشد افراد آن شود. رایانش به دست افراد دانشکده از نو احیا شده تا این موارد را بیان کند، تا بتواند بستری باشد که در آن افراد خود دانشکده برای رسیدن به دانشکده‌ای بهتر تلاش می‌کنند.
