مرثیه‌ای بر یک هستی

به قلم: امیرحسین پویا

 

تا همین یکی دو ماه پیش بودند. دقیقش را بخواهید، ۱۸ دی. باز هم دقیق‌ترش را بخواهید، نه این که این‌جا باشند، چه بسا که فرسنگ‌ها فاصله داشتند؛ اما بودند. سرشار و زیبا؛ حتی اگر نبودند هم در خاطرات ما دیگر چنین حک شده‌اند. با آن عکس عروسی که شاید نباید پخش می‌شد، اما شد. با عکس‌های فارغ‌التحصیلی که الان پر از بغض فروخورده است. نه، در چهره‌هایی که در عکس هستند آن را نمی‌بینید، در چهره‌هایی که چند سال است با آن عکس فاصله گرفته‌اند بگردید. نمی‌دانم هدف و آرزویشان چه بود، و نمی‌خواهم جزو کسانی باشم که می‌دانند و بار این دانستن را تحمل کنم.

گرچه شاید دانستن هم در حال من تفاوتی ایجاد نمی‌کرد.

«همه دار و ندار رو بردن، یه کویر مونده فقط و یه لب تشنه»

با همین کیبوردم لایه‌ی ازون رو سوراخ می‌کنم.

به قبلم: رضا عساکره

 

قاضی پرونده گفتش با توجه به کودکی سختی که داشته، اگه قول بده پسر خوبی باشه، با یه جریمه‌ی کوچولو آزادش می‌کنه بره. راست می‌گفت آقای قاضی. اگه منم وقتی به دنیا میومدم مامان و بابام از هم جدا شده بودن و بعد مامانم میرفت با یکی دیگه ازدواج می‌کرد و بعد تو هشت سالگیم باز از هم جدا میشدن و تا ۱۴ سالگی تو ۳۰تا شهر مختلف زندگی می‌کردم و همون ایام ازدواج می‌کردم و ۱۸ سالگی بچه‌دار می‌شدم، احتمالا منم خلافکار می‌شدم! احتمالا میرفتم تو کار فروش مواد مخدر یا باز کردن ضبط ماشینا ولی خب جولین باهوش بود و رفت هکر شد و موقعی هم که گرفتنش اتهامش ۳۱ فقره هک ریز و درشت بود.

خودِمو تو رویداد می‌پلکونُم؟

به قلم: سید علی‌رضا هاشمی

 

«فرض کن یه شرکت از خارج دانشگاه اومده و میخواد یه پروژه براش انجام بدی.

​​تسک‌های پروژه، مشابه همون چیزهاییه که قراره برای رویداد بزنی.

​​شرکت حاضره تا در ازای این پروژه، حقوق مناسبی هم بهت بده.

​​حاضری به جای کمک کردن توی رویداد، بری و پروژۀ این شرکت رو قبول کنی؟»

​​ 

دانشکده بد

به قلم: سیدعلی‌رضا هاشمی

می‌دونستید کوکائین (ماده‌ٔ مخدر) گرمی یک‌میلیون و دویست‌هزار تومنه؟ البته اگه گرون‌تر نشده باشه.

این رو یکی از دوستام بهم گفت. هم‌سنمه، ترم دو، دانشگاه تهران، پزشکی، بهترین رشته….

چون خودش کوکائین مصرف کرده بود قیمتش رو می‌دونست. خیلی ناراحت‌کننده‌ست که چنین آدم بااستعدادی، به چنین وضع بدی از لحاظ روحی و روانی برسه که آینده‌اش همراه بشه با مصرف کوکائین و گُل و سیگار و امثالهم.

تازه اول راه هستی. اکنون آیندۀ خودت را بیاب

*پیشنهاد مطالعه!

به قلم: محمدمحسن نداف

همه ما با پرسش‌هایی از این دست درگیر بوده‌ایم:«من می‌خواهم چه کاره شوم؟» «افق مطلوب من چه شرایطی دارد؟» «با رفتن چه مسیری، چه رشته‌ای و انتخاب چه شغلی به افق مطلوبم می‌رسم؟» «چه استعدادی دارم و در کدام مسیر می‌توانم بهترین خودم باشم؟» حتما تا کنون ساعت‌ها به این پرسش‌ها فکر کرده‌اید و پای صحبت خیلی‌ها نشسته‌اید. اما حالا می‌خواهم بگویم برای ۱۵ دقیقه هم به حرف‌های کسی که مهندسی نرم افزارش را از همین دانشکده گرفته و در تصمیمی شبه‏ دیوانه‏‌وار پشت پا به همۀ موقعیت‌های خوب دنیای آی‌تی زده و به جامعه‌شناسی، رشته‌ای با معیارهای ظاهری امروزی بی‌فایده و بی‌آینده، رفته‌است گوش دهید.

یکی از بزرگ‌ترین موانعی که به ما اجازه نمی‌دهد آزادانه و اندیشمندانه به این پرسش‌ها فکر کنیم این است که گمان می‌کنیم برای رسیدگی به این پرسش دیر شده است. اما آیا واقعا دیر شده است؟ آیا مسیری که در آن قرار گرفته‌ایم مسیر صحیحی است و در آینده به آن چه می‌خواهیم دست پیدا می‌کنیم؟ آیا این نقطه‌ای که هم اکنون قرار داریم، خود تصمیم گرفته‌ایم که به این جا بیاییم و با شناخت کافی از خود و جهان خود این وضعیت را انتخاب کرده‌ایم؟