به قلم: یاسمین گلزار
از مدرسه ابوریحان تهران تا شریف
در تصوراتم قرار بود اولین روز دانشگاه را با برنامه‌ای کاملاً حساب‌شده آغاز کنم، اما این تنها در تصوراتم بود. در واقعیت، من و دوستان همسفرم بعد از چهار روز اردوی مشهد، مستقیم از ایستگاه راه‌آهن وارد دانشگاه شدیم. مسلم است که با آن همه کیف و چمدان، انگشت‌نمای سال‌بالایی‌ها بودیم و برچسب ورودی‌جدید از همان ابتدا روی پیشانی‌مان خورد.
به قلم: متین یوسفی
از عمران دانشگاه تهران تا کامپیوتر شریف
سلام
من متینم، دانشجوی ورودی ارشد ۹۸، گرایش هوش مصنوعی. علت اینکه این چند کلمه رو اینجا نوشتم اینه که دوره‌ی کارشناسی نه شریف بودم نه کامپیوتر. من ۴ سال دانشجوی عمران تهران بودم. رشته‌ای که هیچ ربطی به کار امروزم نداره. اینکه چرا عمران خوندم برمیگرده به یه اشتباه بزرگ و احمقانه موقع انتخاب رشته، اینکه چرا تغییر رشته ندادم برمیگرده به یه روز بد که بدترین امتحان عمرمو دادم و اینکه چرا الان هوش میخونم برمیگرده به سخت ترین و یکی از درست ترین تصمیمای زندگیم.
به قلم: علی مهدوی‌فر
از شهیدبهشتی کاشان تا شریف
از وقتی سیزده سال داشتم، تصمیمم رو برای انتخاب رشته گرفته‌بودم. من مطمئن بودم که آینده‌ام جایی توی دانشکده‌ی مهندسی کامپیوتر دانشگاه شریف رقم می‌خوره. خیال‌پردازی‌های مختلفی داشتم درباره‌اش. درباره‌ی دانشجوهایی که مدال‌آور المپیادهای کشوری و جهانی شدند یا رتبه‌های تک‌رقمی کنکور رو کسب کردند، اساتیدی که خدای نرم‌افزار و الگوریتم هستند، انجمن‌هایی از بهترین نخبه‌های کشور... حالا بعد از شش ماه حضور در این جمع، چیزی که دیدم چقدر به انتظارات شش‌ساله‌ام شبیه بوده؟
سفر همیشه حال عجیبی دارد، خودت را به هم می‌ریزد، دنیای کوچکت را در خود می‌شکند و باز می‌سازدت. سفر را کوچیدن معنی کرده‌اند؛ برداشتن ضرورت‌ها و سبک کردن اثاث، حرکت کردن و رفتن، به شهری یا کشوری دیگر. اما مبدا و مقصد همیشه این‌قدر سر راست نیست، گاهی از خود به دیگری می‌کوچیم - که نامش را عشق نهاده‌ایم - گاهی از جغرافیا به تاریخ. چشم‌ها را اگر بیشتر بشوییم خواهیم دید که همه‌مان مسافریم، از آدمی به آدمی دیگر. هر لحظه پوست می‌اندازیم و بزرگ می‌شویم، شاید بی‌آن که بدانیم.
از شریف تا ETH سوییس
به قلم: الیاس حیدری
یکی از تعاریف هوش توانایی تطابق با محیطه. اما تطابق با محیط چیه؟ تعریف من ازش پیدا کردن نسخهٔ بهینهٔ خودته در شرایط جدید. بهینه؟ باز تعریف من ازش رضایته. بدون توجه به معیارهای کلیشه‌ای. زندگی همیشه سخته، هیچ‌وقت بی‌مشکل نیست و هر مرحله از زندگی، هر تغییری، مشکلات جدیدی رو جلوی آدم می‌ذاره. مثلا وقتی تو محیطی با مردمی از جای دیگه قرار میگیری، تبعیض معمولاً یکی از بدیهی‌ترین چیزهاست. نگاه از بالا به پایین و/یا عدم پذیرش.
از مدرسه شهید هاشمی‌نژاد مشهد تا شریف
به قلم: امیرعلی ابراهیم زاده
اولین روز دانشگاه سراسر هیجان بود، جهانی جدید، شهری جدید و افرادی جدید. ما بچه بودیم و در دانشگاه می‌گشتیم و چنان به در و دیوار خیره می‌شدیم که همه در نگاه اول می‌فهمیدند ورودی هستیم.
اولین بار عرشیا اخوان بلافاصله پس از خروج از تالار‌ها و ثبت نام، ما را ایستگاه کرد. بار دوم هم نتوانستیم مچش را بگیریم و فیلمی مفتضح از ما تهیه شد تا در جشن ورودی‌ها نمایش داده شود.
یک گنگ کامل بودیم؛ 26 نفر فارغ‌التحصیل هاشمی‌نژاد مشهد بودیم و دنیایی از کنجکاوی و شهری بزرگ و پدر و مادری که بالای سرمان نبودند.
واگویه‌های یک حمّال کامپیوتری برای حمّالان هم‌قطارش
به قلم: امیرحسین حاجی‌شمسایی
بِکِت چقدر خوب می‌گفت:
“Every word is like an unnecessary stain on silence and nothingness.” [1]
اما، اگر نوشتنِ کلماتِ نوشته‌شده، لکه‌ای "غیر ضروری" بر دامان سکوت و نیستی می‌گذارد، پس چرا باید دیوانه بود و به تماشای این لکه‌های ناموزون و پراکنده نشست؟ وقتی حتی برای نوشتن ضرورتی نیست و نوشتن جز آلودنی نیست، چرا باید «خواند»؟
نمی‌دانم. در حال نوشتن و آلودن دامان پاک سکوتم، اما ضرورتش را نمی‌دانم. نمی‌دانم و نخواهم دانست؛
به قلم: حسن سندانی
پرونده «یک سالی که بر ما گذشت»، قسمت «سبو، انجمن علمی»
توی فرهنگ فارسی معین برای واژه‌ٔ سبو دوتا معنی نوشته شده: «کوزه‌ٔ سفالی/ ظرف شراب». صرفاً اطلاعات عمومی بود البته، هیچ ربطی به موضوع متن نداره.
بیاید معادله رو پیچیده نکنیم. هر سال یه تعداد خوبی عضو جدید به دانشکده اضافه می‌شن، کلی سوال دارن، نمی‌دونن چه جوری جواب سوالاشونو پیدا کنن، بستر مناسبی هم واسه رفع موارد قبلی نیست و هرکاری می‌شه (به صورت پیش‌فرض) پراکنده‌ست. پس یه عده از سال‌بالایی‌های دغدغه‌مند، از طریق یکی از بسترهای SSC، به نامِ «سبو»، به بچه‌ها کمک می‌کنن که مشکلات و سوال‌های اولیه‌شون برطرف بشه.
به قلم: حسین مقدس
پرونده «یک سالی که بر ما گذشت»، قسمت «خداحافظ ورودی»
حرف حسابت چیست؟ طوری حرف می‌زنی که انگار قرار است آدم‌ها با هم فرق کنند! این هم از اداهای روشنفکری است. بنده از همین‌جا اعلام می‌کنم که هر احد الناسی که به این دانشکده پا گذاشت، باید برود و از روی دستِ دوستانِ شاخ و خفنش نگاه کند و هر کاری که آن‌ها کرده‌اند، همان‌ها را تکرار کند. والسلام.
از دانشجوهای مختلف دعوت کردیم. آدم‌هایی که مسیرهای مختلف رفته بودند و شاید بعضی از آن‌ها با چشمان نابینای ما «شاخ و خفن» دیده نشوند. از آن‌ها خواستیم تا بیایند و داستانِ «زندگی»شان را بازگو کنند.
به قلم: سینا ریسمانچیان
پرونده «یک سالی که بر ما گذشت»، قسمت «اردو ورودی»
یکی از گروه‌هایی که در کنار ارکان دانشکده، به فعالیت و برنامه‌ریزی حول ورودی‌ها می‌پردازد، سرگروه‌های اردو ورودی دانشکده هستند؛ تیمی که هر سال با حواشی کم و زیاد، و دعواهای فرادانشکده‌ای و در سطح دانشگاه، تشکیل می‌شود.
نقش سرگروه‌ها، تا حد زیادی ضربه‌گیری است!
پس از پایان دوران متوسطه و ورود به دانشگاه، فضای زندگی یک ورودی دستخوش تغییرات زیادی می‌شود؛ از تغییر در سبک دروس و نوع مطالعه گرفته تا مواجهه با مسائلی مانند سیگار، ریاضی ۱، خوابگاه و ...!
