برسد به دست ورودی‌های جدید

 به قلم: دکتر جعفری سیاوشانی

 

این متن قرار بود حدود چند ماه پیش به مناسبت ورود دانشجوهای جدید در ابتدای سال تحصیلی در یکی از شماره‌های «گاه‌نامه رایانش» دانشکده در قالب سخنی از طرف اساتید چاپ شود. به هر دلیلی این اتفاق نیافتاد، در نتیجه تصمیم گرفتم که فعلا همینجا¹ بگذارمش. حالا ورودی‌های امسال دیگر چندان هم جدید نیستند! اشکالی ندارد. فکر می‌کنم موقع نوشتن هم لزوما مخاطبم فقط بچه‌های ورودی جدید نبوده‌اند.

نوشتن این متن به طور تصادفی مقارن شد با امروز که روز تولدم است. الآن بامداد روز جمعه ۹ مهر ۱۳۹۵ است و امروز سی و چهار سال تمام می‌شود²! خدارا شکر! در جمع از زندگی‌ام راضی‌ام :)
حدود شانزده سال از روزی که برای اولین بار دانشگاه آمده‌ام می‌گذرد. حدود نیمی از عمرم را در «دانشگاه» گذرانده‌ام! جالب است؛ کشف این واقعیت برای خودم هم مایه شگفتی است. با این حال باید بگویم از این انتخابی که کرده‌ام تا بخش عمده‌ای از زندگی‌ام با دانش و دانشگاه سر و کار داشته باشم هم راضی‌ام.

رایانش از نو

به قلم: کوثر نجفی اقدم

 

اواسط تعطیلات تابستانی بود که خبر رسید جلسه‌ای پیرامون راه‌اندازی دوباره‌ی «رایانش» تشکیل می‌شود. عده‌ای از دانشجویان گرد هم آمدند تا به راه حلی برای دغدغه‌ی مشترکشان بیندیشند. آن‌ها همگی جای خالی «چیزی» را که ارتباط و هم‌فکری افراد در دانشکده را با هم فراهم کند احساس کرده‌بودند و در این جلسه جرقه‌ی احیای رایانش زده‌شد. نتیجه‌ی تلاش و پیگیری این افراد شد نشریه‌ای که در دست دارید. (البته اینجا باید بگیم در نمایشگر دارید!)

شاید بپرسید نشریه که چه؟ مگر نشریه چه دردی را دوا خواهد کرد که در این دو سال دوا نمی‌شد؟