به قلم: کوثر نجفی اقدم
اواسط تعطیلات تابستانی بود که خبر رسید جلسه‌ای پیرامون راه‌اندازی دوباره‌ی «رایانش» تشکیل می‌شود. عده‌ای از دانشجویان گرد هم آمدند تا به راه حلی برای دغدغه‌ی مشترکشان بیندیشند. آن‌ها همگی جای خالی «چیزی» را که ارتباط و هم‌فکری افراد در دانشکده را با هم فراهم کند احساس کرده‌بودند و در این جلسه جرقه‌ی احیای رایانش زده‌شد. نتیجه‌ی تلاش و پیگیری این افراد شد نشریه‌ای که در دست دارید. (البته اینجا باید بگیم در نمایشگر دارید!)
شاید بپرسید نشریه که چه؟ مگر نشریه چه دردی را دوا خواهد کرد که در این دو سال دوا نمی‌شد؟
